Bobo-Dioulasso

Lieve vrienden en familie, dank voor jullie meelevendheid tijdens onze reis. We zijn iedere keer weer erg benieuwd naar jullie reacties en vinden het erg leuk die te kunnen lezen.
Onder het motto: "Waar zouden we zijn zonder de trein?" zijn we gisteren van Ouaga naar Bobo gereisd. Dat avontuur, met trein reizen in vreemd land, dat leek ons wel wat. Het werd een barre tocht. Ik vermoed dat de maximum snelheid van de trein nergens boven 60 km per uur is gekomen; we hebben de 356 km afgelegd in 8,5 uur. 's Middags om 16.00 u. kwamen we volledig uitgedroogd in Bobo aan. Eigenlijk wilden we nog door naar Bamfora, maar, de uitputting nabij, zagen we daar dus maar vanaf. De zitplaatsen in de trein waren niet erg comfortabel, bovendien zat de trein stampvol, maar daar hadden we uiteraard rekening mee gehouden. Dat het gaandeweg warmer en warmer zou worden, ok, maar dat het er zo onbarmhartig zou gaan stinken ..... Onze afrikaanse medereizigers hadden overigens nergens last van. Men kwebbelde er stemmig op los, overal klonken moslim-geluiden uit de mobieltjes en we leerden dat er nog heel veel beltoontjes zijn die wij nog niet kennen (geen stilte-coupe's in Burkina). Tijdens de reis werd er allerlei etenwaar ter verkoop aangeboden. Zo kwam er worteltjes, nootjes, brood, gebraden kip, enz. voorbij. De Burkinezen smikkelden er op los. Afval (zakjes, botjes, papiertjes, lege flessen) werd door het raam naar buiten gegooid of kwam in de coupe op de grond terecht; iets waar niemand zich om bekommerde. Na verloop van tijd kwam er iemand met een bezem om wat op de grond lag richting de deur te vegen en eveneens naar buiten te bezemen. De trein hield regelmatig halt ergens in the middle of nowhere om nog meer passagiers mee te nemen en ook telkens weer een geweldige berg goederen. Balen met noten waar ze zalf of zoiets van maken (karite?), cola noten en ook allerlei groentes, alles werd de trein ingepropt om elders te verkopen. We hebben het volbracht, maar de kans bestaat dat we de terugreis toch iets anders aan gaan pakken.
Rien

Dat is een van de dingen die ik zo waardeer in Rien, zijn onmetelijk gevoel voor drama! Want natuurlijk, het was een lange reis maar uitgedroogd? Iets te weinig water meegenomen, dat wel...En ja, je kunt het je aantrekken al dat vuil dat naar buiten word geflikkerd maar het heeft ook voordelen. We kwamen niet met een tas vol afval aan in ons hotel. Dat van die kippen was wel erg want ik kreeg ter plekke een herbeleving over het schaap in de koelkast in Gambaga. Gelukkig had ik een ACT-gecertifiseerde hulpverlener bij me die me bijstond en me binnen de kortste keren terughad in het hier-en-nu!
De dansavond was een groot succes. Er was een reggaeband die het goed deed en we (Rien en ik en een groep vrienden uit Ouaga) hebben gedanst en bier gedronken. Zaterdag gaan we weer!!
En nu zijn we dus in Bobo Dioulasso, de tweede stad van Bufa. Op het eerste gezicht vriendelijker en schoner dan Ouaga, alhoewel, wat heet schoner; de troep in de steden en overal waar mensen wonen is onvoorstelbaar. Alles, en als ik zeg 'alles', dan bedoel ik ook alles wordt op straat gegooid. Maakt niet uit wat, verpakkingen, resten olie, onbruikbaar geworden autoonderdelen, slachtafval ect. ect. Afijn, de wal zal het schip wel keren. Er zijn al een aantal initiatieven om bv plastic te recycelen. We wachten het af. Maar we hebben niet het gevoel dat wij het evangelie moeten gaan verkondigen hier. We hebben vakantie immers!
Welaan lieve vrienden, dit was het weer voor deze keer. Binnenkort meer. Liefs, GEA